Τα Χριστούγεννα του Υπερόπτη

«Δεν αξίζεις ούτε μία μου λέξη», είπε ο Υπερόπτης. «Φεύγω».
«Περίμενε, πρέπει να σου πω κάτι πολύ σημαντικό», απάντησε ο μη υπερόπτης.
«Όχι, βιάζομαι», μουρμούρισε ο Υπερόπτης καθώς ξεμάκραινε.
Στρίβοντας στο τετράγωνο, συνάντησε μια κηδεία. «Ποιος κηδεύεται;», ρώτησε τυχαία έναν της πομπής.
«Εσύ», του απάντησε.
«Πώς εγώ; Αφού είμαι εδώ και σου μιλάω».
«Αυτή είναι η τελευταία απόπειρα που κάνουμε για να πειστείς ότι πέθανες. Αν δεν πειστείς, θα υποστείς τις συνέπειες. Δυο χρόνια τώρα δεν ακούς κανέναν. Εμπρός. Δες το ανοιχτό φέρετρο. Ποιον βλέπεις;»
«Δεν είμαι εγώ αυτός», ούρλιαξε ο Υπερόπτης.
«Κι’ όμως. Είσαι. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν είσαι;».
«Εγώ είμαι πιο έξυπνος», είπε.
Αμέσως έπεσε στο κεφάλι του ένας κουβάς με σκατά ταύρου και ακούστηκαν χριστουγεννιάτικα κάλαντα.
«Σιγά. Εγώ τα τραγουδάω καλύτερα», είπε, καθώς σκούπιζε το μέτωπό του. Ακολούθησε δεύτερος κουβάς, αυτή τη φορά με τεστ της mensa γραμμένα με ούρα πάνω σε χρησιμοποιημένο χαρτί υγείας.